.

Przymierze. 5 kwietnia 2015

Kluczowym pojęciem, bez którego nie sposób nawet przybliżyć się do rozumienia historii zbawienia, jest przymierze. Z definicji jest to rodzaj uroczystej umowy, zawieranej między dwiema stronami, która z natury swojej domaga się zachowania i wypełnienia. Ważne jest, że w Biblii inicjatywa zawarcia przymierza wychodzi zawsze od Boga.

W Starym Testamencie zawieranie przymierza znajdziemy pięciokrotnie. Jeden z komentatorów zauważa, że kolejne przymierza jakby poszerzają krąg ludzi, do których ta swoista umowa się odnosi. Pierwsze z nich zostało zawarte z Adamem i Ewą, a więc z małżeństwem. Drugie (które miało miejsce po potopie) zawierane jest z Noem, a właściwie z całą jego rodziną. Kolejne, zawarte z Abramem (którego imię Bóg zmienia na Abraham), dotyczy już całego klanu, wraz ze sługami, niewolnikami i pracownikami. W kluczowym przymierzu starotestamentalnym uczestniczy Mojżesz i jest to przymierze z całym narodem, składającym się z dwunastu pokoleń (szczepów, rozbudowanych rodów). Wreszcie ostatnie przymierze starotestamentalne dotyczyło Dawida i jego królestwa.

Najważniejsze i podstawowe dla rozumienia przesłania Starego Testamentu było przymierze zawarte z Mojżeszem pod górą Synaj tuż po wyzwoleniu z ziemi egipskiej. Owocem jego jest fakt, że Izraelici stają się Narodem Wybranym, którym Bóg Jahwe obiecuje się opiekować, przeprowadzić go do Ziemi Obiecanej i błogosławić mu po wszystkie czasy. Niejako w zamian Naród Wybrany zobowiązuje się przestrzegać Dekalogu. Znakiem zawarcia tego przymierza jest obrzędowo zabijany, przyrządzany i spożywany baranek, którego krwią znaczone są domy, zamieszkiwane przez wiernych. Coroczne sprawowanie pamiątki Przejścia (w święto Paschy) integrowało i jednoczyło Izraelitów w wierze.

Jezus Chrystus wniósł w naszą rzeczywistość swoje Nowe Przymierze. Jego owocem jest uwolnienie z grzechu i śmierci, które dokonało się przez mękę, śmierć i zmartwychwstanie Pana. Upamiętnienie działa zbawczego dokonuje się przez sprawowanie każdej Eucharystii; nie jest ona ponawianiem męki Chrystusa (bo ta dokonała się raz na zawsze), ale jest wciąż nowym uobecnianiem tego wydarzenia i możliwością duchowego zjednoczenia (łac. communio) ze Zbawicielem. Udział w tym przymierzu nie jest warunkowany przynależnością narodową ani innymi obostrzeniami. W owocach Nowego Przymierza może mieć udział każdy, kto wierzy w Chrystusa Zbawiciela. Bramą otwierającą udział w tym przymierzu jest przyjęcie chrztu w imię Trójcy Przenajświętszej.