.

Biblijne ABC (25) - Pierwszy List Świętego Piotra. 22 lutego 2015

Drugi z listów powszechnych tradycyjnie przypisywany jest (zgodnie z treścią adresu) Świętemu Piotrowi, pierwszemu z Apostołów i naocznemu świadkowi męki Pana Jezusa. Od XIX wieku zwrócono uwagę na piękno używanego w tekście języka i zaczęto kwestionować piotrowe autorstwo. Jako potencjalnego autora wskazano wymienionego w treści Sylwana, który miałby podszyć się pod autorytet Księcia Apostołów. Dominuje jednak pogląd, że Sylwan zredagował pięknym językiem tekst pisma, bazując na myślach Piotra. Kanoniczność listu nigdy nie była podawana w wątpliwość.

Jako datę powstania listu wskazuje się ostatnie lata życia Świętego Piotra (między 63 a 67 rokiem), który to czas jest zarazem okresem nasilających się prześladowań chrześcijan żyjących w Azji Mniejszej. Celem listu jest umocnienie wiernych wśród doznawanych ucisków.

Bezpośrednimi adresatami pisma byli „wybrani przez Boga”, rozproszeni w Poncie, Galacji, Kapadocji, Azji i Bitynii (mowa o prowincjach, leżących na terenie współczesnej Turcji). Szerokie grono pierwotnych odbiorców zostało później jeszcze poszerzone – list rozpowszechniono i był odczytywany we wspólnotach w całej Azji Mniejszej (jak najbardziej zasługuje więc na miano listu powszechnego).

W treści pisma można wyróżnić dwie zasadnicze części: ogólne pouczenia na temat powołania do życia chrześcijańskiego, które jest ogromnym zaszczytem dla człowieka oraz szczegółowe pouczenia na temat cierpliwego znoszenia nieufności i braku życzliwości ze strony otaczającego pogańskiego środowiska. Jasnym jest i oczywistym, że taka tematyka wynika z konkretnego zapotrzebowania. Wierni, którzy niedawno przyjęli chrzest, obecnie funkcjonują w otoczeniu dalekim od ideałów życia Ewangelią i potrzebują apostolskiego umocnienia. Forma zamieszczonych pouczeń sugeruje, że list mógł być pierwotnie homilią chrzcielną, do której następnie dołączono stosowny wstęp i zakończenie.

Ważnym elementem teologii Pierwszego Listu Świętego Piotra jest nauczanie o chrześcijańskiej nadziei. Wywodzi się ona od Boga, gdyż jest darem Bożym udzielonym wiernym dzięki zmartwychwstaniu Chrystusa. Przedmiotem nadziei jest przyszłe królestwo, niezniszczalne dziedzictwo wierzących. Jej ziemskim owocem ma być właściwa postawa wyznawców Chrystusa, daleka od biernej rezygnacji, a gotowa do dzielenia się radością, nawet w trudnej sytuacji.