.

Biblijne ABC (17) – I List do Tesaloniczan. 2 listopada 2014

Tesalonika (miasto o współczesnej nazwie Saloniki) była stolicą greckiej prowincji cesarstwa rzymskiego, Macedonii. Założono ją w 315 roku przed Chrystusem. Była miastem portowym leżącym na skrzyżowaniu ważnych szlaków handlowych. Korzystne położenie pozwoliło miastu szybko rozwinąć się gospodarczo, a także kulturowo. Jak zwykle w takich przypadkach bywa, ludność miasta tworzyli ludzie wielu narodowości i kultur, w tym także niemała społeczność żydowska.

Święty Paweł w towarzystwie Sylasa przybył do Tesaloniki w czasie drugiej podróży apostolskiej, w roku 50. Dzieje Apostolskie wspominają o nauczaniu najpierw w synagodze, a potem poza nią. Efektem działalności było powstanie wspólnoty wiernych, wywodzących się zarówno spośród pogan, jak i Żydów. Kilkumiesięczny pobyt zakończył się w dość dramatycznych okolicznościach ucieczką wskutek prześladowania wznieconego przez Żydów, zazdrosnych o wpływy Pawła wśród ludności. Osamotniona wspólnota, jakkolwiek młoda i prężna, narażona była na prześladowania, a poza tym pozbawiona przewodnictwa i niemal bezbronna. Apostoł, powodowany troską pasterską pisze do młodego Kościoła serdeczny list podczas pobytu w Koryncie, na początku 51 roku.

Powszechnie przyjmuje się, że Pierwszy List do Tesaloniczan jest najstarszym pismem Nowego Testamentu. Jego autentyczność nie budziła nigdy większych wątpliwości. Niektórzy zwracają uwagę na pewną niespójność treści. Być może znany nam list jest kompilacją dwóch różnych tekstów, powstałych w krótkim odstępie czasu; niemniej pawłowe autorstwo oraz przynależność do kanonu Nowego Testamentu nie były podważane.

Głównym motywem napisania listu był fakt, że Paweł dowiedział się za pośrednictwem Tymoteusza, iż nie wszystkie jego nauki zostały przez mieszkańców Tesalonik właściwie zrozumiane. Największym problemem było właściwe rozumienie paruzji, czyli powtórnego przyjścia Chrystusa w chwale. Wielu wiernych pochodzących spośród pogan wierzyło, że owo przyjście nastąpi w bardzo krótkim czasie. Stało się to powodem zaniedbywania codziennych obowiązków i oddawania się biernemu oczekiwaniu. Apostoł tłumaczy, że postawa chrześcijan ma być nieustannym czuwaniem, polegającym na wiernym wypełnianiu nauki Chrystusa. Daje także wiele praktycznych wskazań dotyczących poprawnego życia chrześcijańskiego. Pisze o potrzebie uświęcenia, o braterskiej miłości i odpowiedzialności względem siebie i innych. W formie krótkich zachęt ukazuje, jak w konkretnej sytuacji chrześcijanie winni realizować wezwanie do jedności i miłości.